Hoge Raad doet suggestie aan wetgever regels te stellen over horen anonieme getuigen in belastingzaken

Er zijn geen wettelijke regels over het horen van anonieme getuigen in belastingzaken. Het is daardoor ook onzeker of dat überhaupt wel mogelijk is. De wetgever zou die regels kunnen stellen. Deze suggestie aan de wetgever doet de Hoge Raad in een uitspraak van vandaag.

In de zaak verzocht een belanghebbende de belastingrechter om anonieme getuigen te horen. Zij deed dit verzoek omdat zij bang was dat de belastingdienst die getuigen naheffingsaanslagen en boetes zou opleggen als hun identiteit bekend zou worden. Het gerechtshof wees het verzoek af. Tegen deze uitspraak stelde de belanghebbende beroep in cassatie in.

De Hoge Raad oordeelt dat het hof het verzoek terecht heeft afgewezen. Naar de letter van de wet heeft de belastingrechter niet de mogelijkheid om getuigen te horen zonder dat partijen de naam van die getuigen weten, ook niet in gevallen waarin de getuige zich door het afleggen van een verklaring zou blootstellen aan gevaar. Dat roept de vraag op of de belastingrechter wel de vrijheid heeft om anonieme getuigen te horen. Het zou wellicht op de weg van de wetgever liggen om hierover regels te stellen. In de zaak gaat het uitdrukkelijk niet om een geval waarin een partij op schrift gestelde verklaringen in het geding wil brengen.

De Hoge Raad zegt verder dat áls het in belastingzaken al mogelijk is om anonieme getuigen te horen, deze mogelijkheid sterk begrensd moet zijn conform de in Nederland geldende regels. Het horen van een anonieme getuige beperkt de partij die de identiteit van de getuige niet kent in de mogelijkheden de geloofwaardigheid van die getuige ter discussie te stellen. Zo’n beperking is slechts toelaatbaar indien zij strikt noodzakelijk is. Het door de belanghebbende gestelde risico dat de belastingdienst aan de getuigen naheffingsaanslagen en boetes zou opleggen, is in ieder geval geen gevaar dat zou rechtvaardigen om die getuigen te horen zonder dat hun identiteit bekend wordt gemaakt.

Bron: www.rechtspraak.nl
Onderliggende uitspraak: ECLI:NL:HR:2017:2986